Thuis (wel helemaal gaar)

Elf uur lang (ok, met een onderbreking voor de maaltijden) hebben we vandaag met vijf personen in een ruimte van pakweg 3 bij 3 gezeten! En we praten nog met elkaar, er zijn zelfs bar weinig onvertogen woorden gevallen.

Maar wat is het hier heerlijk koel (tijdelijke afkoeling) en wat zijn de poesjes weer lief!

Zes honderd negen en dertig mijl hebben we vandaag afgelegd en gisteren hetzelfde. Dat maakt bij elkaar een rit van meer dan 2000 kilometer! Maar het was zo de moeite waard, ik heb er de ongemakken (mijn spieren schreeuwen moord en brand) graag voor over.

Natuurlijk hebben we weer heel wat indrukken opgedaan vandaag. We weten nu, dat Saskia een McDonald's apple pie heerlijk vindt voor het ontbijt.

Door Georgia rijdend (ik neem de ochtend rijtijd voor mijn rekening) zie ik overal borden met advertenties voor perziken en pecan noten. Dat zijn de staatsgewassen. Maar wat wij langs de weg zien zijn geen perzik- of pecanboomgaarden, maar eindeloos veel kudzu! Dat is het ware Georgia staatsgewas!

Om half twaalf, als ik South Carolina binnenrijd, valt me op, dat het hier opeens veel mooier is. Er groeien bloemen langs de snelweg, we komen langs mooie meertjes en rivieren, waar veel recreatie is.

Maar de Palmetto State had net zo goed de Fireworks State kunnen heten, zo vlak voor 4 juli. Overal staan enorme borden, het ene vuurwerk warenhuis nog groter dan het andere. Ik kan Rick zien wiebelen op zijn stoel, zo graag wil hij erheen!

Maar hij beheerst zich, want het meeste van dit vuurwerk is illegaal in Virginia, waar je enkel siervuurwerk mag afsteken. Hij besluit toch maar te wachten tot we terug in ons gebied zijn. Het is moeilijk, ik zie Ricks tweestrijd bij het laatste warenhuis, twee mijl van de North Carolina grens!

En dan is het te laat, want in North Carolina is niets van al die vuurwerkwoede te zien. Het is na enen en de unanieme lunchkeuze is Subway, die we bij een truckstop vinden. De voertuigen, die je op zo'n lange rit tegenkomt zijn heel interessant.

Van auto's onder de bumperstickers, tot felbeschilderde enorme vrachtwagens en de bestuurders doen niet onder voor hetgeen ze besturen. Bij een truckstop zie je het allemaal terug. Iedere tattoe, die je je kunt bedenken, ieder piercing, of juist het omgekeerde, super chique aangekleed en gekapt. Ik kijk mijn ogen uit!

Rick neemt het stuur over en dan belt Christine. Ze heeft me gemist en wil, dat wij nu thuiskomen. We kletsen zomaar anderhalf uur weg, heerlijk, want nu beginnen mijn spieren echt te protesteren! Lang leve de moderne technologie! En we zijn pas in North Carolina....

Maar om half vier rijden we Virginia binnen en wat is het toch een prachtige staat!! Meteen is het landschap adembenemend! Het bord "Welcome to Virginia" met de dogwood bloem en cardinaal lacht ons toe.


Uit de auto genomen



Zonder gekheid is dit het mooiste deel van onze rit. Het landschap is groen en heuvelachtig met grote maisboerderijen in de valleien. "Meet Virginia, she's a natural beauty" is een prima slogan voor onze staat!


Een Virginiaanse boerderij

Helaas komen we ook een bord tegen: "Caution, congestion next 30 miles". Gelukkig hebben we daar niet 30 mijl lang last van, maar we komen twee keer in een file te staan. Beide keren is deze veroorzaakt door een botsing, gelukkig lang niet zo erg, als degenen, die we in Florida zagen!

Er moet weer benzine getankt worden en we komen bij een leuke country store terecht. Tip voor mensen, die langs de oostkust reizen: bezoek de trade posts en country stores, die zijn echt erg leuk!

Niet veel later hebben we flinke honger en willen het zware verkeer wel kwijt. In Staunton vinden we een Chili's. Alweer eet ik tilapia, het is duidelijk een mode vis! Maar dit keer is het heel anders bereid en alweer super lekker.

Wanneer zijn we thuis, Daddy? Het wordt door Saskia naar ons gevoel iedere vijf minuten gevraagd. Maar eindelijk, om half tien, draaien we de cul de sac in. Ons huis staat er nog en de katten begroeten ons enthousiast. We zijn thuis!

In transit

"You got some sun", zegt onze buurvrouw, als ik om acht uur vanochtend op het balkon verschijn. Nou, dat is echt een understatement, want ik zie eruit als een kreeft! Kai en ik hebben de zon gisteren zwaar onderschat en zijn, ondanks het insmeren met SPF 50, flink verbrand.

Hierdoor heb ik vannacht niet zo lekker geslapen, te warm!! Tot Rick, die ook ietwat rood is, de airconditioning op 68 (20C) graden had gezet, toen werd het lekker.

Vastbesloten nog alles uit de laatste paar uren aan de Golf of Mexico te halen, drink ik mijn koffie zoals iedere ochtend buiten. Ook maak ik "mijn" cereal, Honey Bunches of Oats met perzik, op. Precies genoeg voor een week was het en nu zie ik uit naar een andere smaak cereal volgende week!

In de verte zie ik een dolfijn uit het water springen. Even later komt de staart nog boven. Het zien van deze dieren is toch wel een van de hoogtepunten van deze vakantie geweest. Ik zal ze missen! Gelukkig weet ik, dat de Golf van Mexico nog wel vaker ons vakantiedoel zal zijn.

Net na tienen lig ik in het kalme water van de Golf. Ik besluit een stuk langs de kust te gaan zwemmen om mijn beweging te krijgen. Zo'n tien minuten later spreekt een oudere man mij aan. Hij zegt, dat ik wel ver zwem, hij heeft me ook het water in zien gaan.

Eerst ben ik wat argwanend, want soms zijn zulke mannen ronduit vervelend en opdringerig. Maar deze blijkt gewoon verlegen om een praatje. Hij "loopt" met me mee door het water, terwijl ik zwem.

Het wordt een gezellig gesprek. Hij woont een half jaar in Florida en morgen gaat hij voor een half jaar naar zijn andere huis in de Smokey Mountains in Tennessee. Daar is het koeler, volgens hem (volgens mij kan het in de Smokeys ook flink warm zijn, maar wie ben ik?).

In ieder geval gaat zo mijn zwemtijd lekker snel. Net voor ons complex nemen we afscheid, ships that pass in the night. Rick is inmiddels ook in het water en heeft al naar de boei gezwommen. Hij gaat alvast naar binnen om de kinderen aan te sporen op te ruimen. Ik blijf nog even in het water dobberen.

Om tien uur ben ik ook terug in het huisje. We wassen baddoeken, pakken in en legen de prullebakken. Er zijn geen instructies over hoe we het huis moeten achterlaten, al hebben we wel $100 betaald voor schoonmaakkosten.

Al zeg ik het zelf, als we om elf uur de deur achter ons dichttrekken ziet het er binnen echt keurig uit. Alleen de doeken nemen eeuwig om te drogen. De schoonmakers, een man en een vrouw, komen net aan en ik vertel ze, dat de droger wel erg langzaam is. Daar zijn ze van op de hoogte en alles lijkt prima. Hopelijk krijgen we onze borg terug!

Het was het leukste huisje, dat we ooit gehuurd hebben (toen de kinderen klein waren, huurden we er ieder jaar een). En de locatie, zo dicht bij het strand, kon niet beter. We hebben echt genoten!

Met een laatste blik op de Golf draai ik het complex uit. Bij Blockbuster brengen we de dvd's terug en verder gaat het vlot. Net als ik denk, dat we misschien zelfs al in Ocala zullen zijn met lunchtijd zie ik remlichten!

Oh jee, het is een heuse file en niet zo'n korte ook! Zeker een uur staan we erin en dan zien we de reden: alweer een ernstig ongeluk met een van, die echt niet meer te gebruiken zal zijn. Ik druk Rick en mijzelf op het hart, dat we liever veilig thuiskomen, dan snel! De verleiding om hard te rijden is op deze afstanden groot, maar 120 km/u vind ik wel het maximum als er veel verkeer is.

Al gauw hierna beginnen de kinderen te klagen, dat ze honger hebben. De keuze voor de lunch valt op Wendy's. Ik kies voor de Mandarin Chicken salade, maar vind die veel minder lekker, dan de Asian salad van McDonald's. Bovendien is het maar goed, dat ik niet dol ben op dressing, want die heeft meer calorieen, dan de salade zelf!

Rick neemt het rijden over en ik probeer de Residence Inn in Ocala, waar we afgelopen vrijdag logeerden, te bellen. Katja heeft daar haar armband van de Relay for Life vergeten en als hij gevonden is, willen we hem ophalen.

Maar ik raak telkens mijn signaal kwijt, dus we besluiten het er maar op te wagen. Tot onze verbazing is de armband er inderdaad nog! Katja is de koning te rijk, want die armband heeft vooral sentimentele waarde voor haar.

Na deze stop wil Rick duidelijk opschieten. Hij laat noch mij, noch Katja rijden en ik moet hem regelmatig terugfluiten wat snelheid betreft. Ik snap, dat hij zo spoedig mogelijk thuis wil zijn, maar het zien van die nare ongelukken heeft mij toch wat nerveus gemaakt over erg hard rijden.

Onderweg MSN ik met Petra en later (na het avondeten) met Annemiek. Zo gaat de tijd lekker snel! Lang leve wireless internet (wie mij morgen op MSN online ziet, spreek me aan! Als ik niet antwoord zijn we net even eten of zo, of ik rijd).

Eindelijk rijden we Georgia (we're glad you have Georgia on your mind, zegt het welkomst bord) binnen. Daar worden we meteen overvallen door een flink onweer. We vrezen voor de bagage bovenop de auto, zou het waterdicht zijn?

Niet veel later gaan we op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Dat valt nog niet mee! Pas een uur later strijken we neer bij een Applebee's.

Alweer! Op de heenweg hebben we ook al bij Applebee's gegeten. Dat lijkt wel vaker te gebeuren op onze reizen. We kiezen allemaal hetzelfde, als we een week geleden aten. En het smaakt net zo lekker.

Rick wil tot ten noorden van Atlanta komen en ik verbijt me. Deze autoritten zijn echt funest, overal pijn heb ik en Rick ziet dat ook wel aan me, al probeer ik me groot te houden.

Om een uur of tien is het echt tijd om te stoppen. Gelukkig vinden we een exit met een heel grote keuze aan hotels. De eerste, die we proberen, is Hampton Inn. Hiervoor krijgen we Hilton punten en die beginnen zich zo langzamerhand goed op te stapelen!

We krijgen een suite met twee dubbele bedden, een slaapbank en een extra bed. Alleen Rick en Saskia delen een bed. Morgen hopen we het helemaal naar huis te halen. En nu is het slaaptijd!

Alweer de laatste dag

Al had ik me gisterochtend voorgenomen om weer om half zeven op te staan, het is pas om acht uur, dat ik me uit mijn bed hijs. Epcot maakte wel erg moe!

Op het balkon drink ik mijn dagelijkse koffie en eet mijn bakje cereal. Als ik over het balkon kijk zie ik opeens een dolfijn heel dichtbij zwemmen. Ik ren om mijn fototoestel te pakken en ga het strand op. De dolfijn zwemt snel en het is leuk om te zien, maar geen fotografisch materiaal. Nou ja, niet al het moois in de wereld kan op film worden vastgelegd!

Onze overburen lijken vertrokken te zijn, maar daarvoor in de plaats is een gezin met een huilende baby gekomen. Het hoekhuis aan de overkant is nu ook bezet en daar verblijft ook een lawaaierig groepje. Jee, ik klink nu als een oude van dagen, maar gewoon rustig, zonder gegil, vroeg in de ochtend een kop koffie drinken vind ik toch niet te veel gevraagd (of wel?).

Deze week hebben we wel leuk contact met een familie uit Indiana. Zij hebben ook drie kinderen, 14, 16 en 18. En zij hebben dezelfde formule als wij aangehouden deze week: een dag strand, een dag park (ze waren op dinsdag ook in Busch Gardens), een dag strand, een dag park en een dag strand. Vandaag is dus ook hun laatste dag hier.

Om half elf lig ik in de Golf en zwem een stuk heen en weer. Ik heb vandaag geen zin in een officiele workout. Maar ik moet toch goed bewegen en zwemmen is daar prima voor.

Langzaam wordt het gezin ook wakker. Saskia met knallende hoofdpijn, die heeft last van haar nek. Heel vervelend, want dat herken ik maar al te goed! Ik smeer mineral ice op haar voorhoofd en ze gaat nog even terug naar bed. Een uurtje later is alles gelukkig weer helemaal goed.

We dobberen lekker in de zee, in het binnenland is het duidelijk stormachtig, maar niets komt onze kant op. Rick gaat lunch halen bij Checkers. Bij wijze van hoge uitzondering bestel ik een hamburger en daarom smaakt die ook zo superlekker (of is het het buiten zijn op het strand?).

We eten en zwemmen en lezen. Het is een superluie middag! Maar de zon schijnt ook zonder onderbreking en om een uur of drie voel ik, ondanks de SPF 50 zonnebrandspray, toch, dat ik verbrand.

Gauw doe ik Kai's (die intussen al naar binnen is gegaan, net als Saskia, beiden toch meer verbrand, dan we mogelijk achtten) t-shirt aan. Mijn boek is net te spannend om al naar binnen te gaan!

Niet veel later worden we gedwongen op te ruimen, een zeer dreigende lucht nadert en het bliksemt en dondert vervsarlijk in de verte. Aangezien we allemaal al veel te veel zon hebben gezien, getuige de rode plekken op onze lichamen, is dat niet zo erg.

Het geeft ons ook even tijd om alvast in te pakken. Morgen moeten we voor elf uur het huis uit en we willen dan toch ook nog even van de zee genieten.


Het leek toch echt op ons af te komen!

Het onweer gaat om ons heen, maar Rick en ik krijgen wel mooie foto's. Voor het avondeten willen we de zonsondergang in een restaurant gaan bekijken. We besluiten dit keer naar het zuiden te rijden. Er lijken op de kaart van ons restaurant gidsje genoeg eetgelegenheden aan het strand te zijn, daar.

In het zuiden zien we een zwaar onweer, bliksemschichten en luide donder. Maar waar wij rijden is het zonnig. Het eerste restaurantje lijkt helemaal niets. We rijden door naar nummer twee op de kaart, ook niets.

Gek genoeg hadden we in St. Pete's Beach een soort tweede Clearwater Beach verwacht. Gezellig, met leuke restaurantjes en dergelijke. Maar de restaurants hier zijn niet veel soeps, zo te zien.

We besluiten terug te rijden en te kijken, wat we tegenkomen. Mulligan's Sunset Grill klinkt goed en we zijn inmiddels allemaal erg hongerig. Ze adverteren met aan het water dineren.

Als we er binnen lopen zakt de moed wat in de schoenen. Dit is wat we hier noemen een "hole in the wall", niets speciaals, een bar, die ook toevallig eten serveert.

Maar goed, we hebben nu echt wel honger, dus we doen het ermee. De bediening is super vriendelijk en we krijgen een tafeltje aan het water. De zonsondergang gebeurt achter de brug, maar goed, ik heb al tig zonsondergang foto's van deze vakantie.

De calamari smaakt superlekker, Saskia geniet van haar uiensoep en de serveerder is de vriendelijkheid zelf. Dan komt er een zanger, die allerlei nostalgische liedjes zingt en nog goed ook. Ik vind dit zo'n Amerikaanse ervaring!

Nette restaurants met witte tafelkleden en knipmessende bediening vind je overal. Dit restaurant is typisch Amerikaans: spontaan, lekkere keuken, maar zonder rancunes of nette tafelkleden. De life entertainment zingt nostalgische liedjes en maakt het geheel af.


Een van de zonsondergangen, die we hier hebben gezien!

We genieten van de ervaring. Het is dan misschien niet haute cuisine, maar het is cuisine met een hartelijke lach. En de kwaliteit is gewoon goed. Mijn grouper met wijnsaus en champignons gaat er althans goed in. En de hapjes, die ik van Saskia's key lime pie neem, vertellen me, dat dit om het authentieke produkt gaat.

Onze laatste avond in Florida is anders, dan we gedacht hadden, maar niet minder leuk. Ik geniet echt van het authentieke. Hier is geen 40 minuten wachttijd (zoals bij Crabby Bill's verderop). Maar het eten is net zo goed. Ook voor ons een goede les om te leren, want je gaat al gauw, waar iedereen naar toe gaat.

Thuis pakken we in en maken schoon. En dan kijken we naar meer oude House episodes. Katja en Saskia zijn er dol op.

Epcot

Om half zeven gaat de wekker van Ricks horloge. Ik ben meteen wakker, want we gaan vandaag naar ons favoriete Disney park: Epcot! Het duurt even voor de kinderen ook wakker zijn, maar dan maken we ons toch met vol enthousiasme klaar.

Buiten is het stil op dit vroege uur en de zee heeft nog de mooie zonsopgangsgloed. Natuurlijk kunnen we niet op weg zonder dolfijnen gezien te hebben en die geven prompt aan die wens gehoor. Er zwemmen er twee binnen de boei, waar wij al een paar keer heen gezwommen zijn!

Keurig om half acht rijden we weg richting Orlando. Het eerste stuk, zo'n 25 mijl naar de brug naar Tampa gaat iedere keer tergend langzaam. Van een groene golf hebben ze hier nog nooit gehoord, kennelijk!

Maar als we eenmaal de interstate bereiken gaat het lekker snel. Tussen hier en Orlando ligt nogal wat leeg land, dus de rit is saai. Tot Saskia zegt, dat ze een ronde wolk ziet, net een ufo.

Inderdaad in de lucht hangt een wolk, die niet natuurlijk kan zijn. We vragen ons allemaal af, wat dat nu kan zijn, als we zien, dat er een letter naast verschijnt. Het blijkt een vliegtuigje te zijn, dat iets schrijft.

Het duurt even, voor we doorhebben, wat dat is. Het blijkt een smiley te worden met daarachter "Jesus loves you, praise the Lord". Het kijken naar dit hemelse gebeuren heeft ons inmiddels bij de ingang van Epcot doen belanden. Maar het lijkt ons niet, dat het iets met Disney te maken heeft.

We worden naar een super parkeerplaats gedirigeerd, slechts een rij achter de gehandicapten plaatsen. Zo zijn we zo bij de ingang.

Eenmaal in het park bedenken we, dat we fastpasses voor Test Track willen halen en dan in de rij wachten voor Soarin. Maar de fastpasses voor Test Track blijken vandaag niet te werken, dus we keren dat plan om en lopen eerst richting het Land paviljoen voor de Soarin fastpasses.


Daar zien we, dat de tijden nu tussen 12 en 1 zijn en dat valt precies tijdens onze lunch. Daarom gaan we eerst even naar de nieuwste attractie: The Seas with Nemo and Friends.

We nemen plaats in ons Clammobile en rijden langzaam door deze heel leuke attractie. Hij is wel echt op kleine kinderen gericht, maar dat hebben wij kennelijk nog genoeg in ons om het ook erg leuk te vinden. Wel goed, dat we hem meteen gedaan hebben, want later op de dag is er een flinke wachttijd voor. Het is veel drukker in het park, dan we hadden verwacht.

Inmiddels zijn de tijden voor de fastpasses na 13 uur, dus prefect voor ons. We halen er vijf en lopen dan naar Test Track. Hier staat, dat de wachttijd 70 minuten is. Oef, best lang, maar dit is de eerste keer, dat Saskia er echt in wil (ze wordt steeds dapperder!), dus we bijten maar door.

Tot onze verbazing (en plezier!) gaat de rij veel en veel sneller en zitten we een half uurtje later al in ons autootje! Het blijft een leuke attractie, hoe vaak ik hem ook al gedaan heb. Vooral de 65 mijl per uur aan het einde is super!

Nu hebben we nog even tijd voor onze lunch reservering en ik ben mijn zonnebril vergeten. Bij het Mexico paviljoen is er ruime keuze en de kinderen kiezen er ook een. Ik vind het belangrijk, dat zij hun ogen beschermen tegen de toch wel heel felle zon hier en thuis. Tot nu toe vonden ze dat maar niets, maar nu met "coole" brillen hopelijk wel.


Bij elk bezoek aan een Disney park hoort ook het passen van allerlei gekke hoofddeksels. We verbazen ons altijd over hoeveel mensen met die dingen op door het park lopen. Zo'n Goofy of Knabbel hoed draag je toch niet in het dagelijks leven?

Maar het passen is altijd echt lachen en levert hilarische foto's op! Giechelend lopen we de pyramide van Mexico binnen. Hier hebben we een reservering bij de San Angel Inn.

Dit restaurant is een favoriet van de kinderen, omdat ze tijdens het wachten op het eten het bootritje met de Drie Caballeros (dit jaar nieuw voor ons) kunnen doen. Bovendien is het eten er redelijk geprijsd en erg lekker.

De Mexicaanse salade gaat er goed in bij mij en ook de anderen smullen. Na de lunch doen we met zijn allen het boottochtje nog een keer. De toevoeging van de Drie Caballeros (Donald Duck en twee andere vogels) maakt het een Disney-achtiger.

Inmiddels is het tijd om onze Soarin fastpasses te gebruiken. Inmiddels is de wachttijd daarvoor opgelopen tot maar liefst twee uur en een kwartier en alle fastpasses zijn al weg! Dat zou ik er niet voor over hebben!

Gelukkig kunnen wij zo door en voor we het weten "vliegen" we over het prachtige Californie. Het blijft een heel mooie attractie!

Ook in het Land paviljoen wordt "Circle of Life" vertoond, een indrukwekkende film over vervuiling en wat eraan gedaan wordt. Voor Katja was deze nieuw, al heeft ze vorig jaar een week met Leah en JB hier doorgebracht!

Omdat we het vorig jaar zo leuk vonden en Katja ook deze attractie niet heeft gedaan lopen we naar het Zee paviljoen. Dit is, na de komst van de film "Finding Nemo", helemaal verDisneyd. Vroeger was het voornamelijk een enorm aquarium met allerlei wetenschappelijke informatie over het marine leven.

Nu zijn de attracties vooral gebaseerd op de film, maar intussen leren de kinderen ook spelenderwijs heel veel over het marineleven. Het heeft dit paviljoen wel doen opleven, vind ik.

Enfin, wij gaan dus naar Turtle Talk with Crush. Deze attractie is echt heel erg de moeite waard. De schildpad, Crush, praat met het publiek en kan ze ook echt zien, want hij benoemt de kleding van de "dude" (in the white shell, hi hi) of de "dudette". Het is zeer vermakelijk en super goed gedaan!

Terwijl wij om de schildpad zitten te lachen schrikt Rick opeens. Hij heeft zijn fototoestel in Soarin laten liggen! Gauw gaat hij er achteraan, want hij heeft dat fototoestel al vaker vergeten en een keer hebben we het niet teruggevonden. Gelukkig komt hij opgelucht terug met het toestel om zijn schouders!

De volgende stop is standaard voor ieder bezoek aan Epcot: de Figment attractie met het schattige paarse draakje en Eric Idle. Toen we voor het eerst naar Epcot gingen was deze attractie heel anders, maar het draakje was er wel en het liedje ook.

Daarna vond Kodak, dat het gemoderniseerd moest worden, dus er kwam een nogal saai iets voor in de plaats. Figment (of my imagination) was verdwenen en het leuke liedje erbij ook. Kennelijk waren er wel meer mensen teleurgesteld net als wij en een paar jaar later kwam Figment terug. En nog veel leuker, dan hij eerst was!

Als je maar een dag hebt, lukt het natuurlijk niet om alles te doen. We laten de Universe of Energy en het Wonders of Life paviljoen dit keer links liggen. Wel halen Rick en Katja nog een fastpass voor Mission Space, dat zal hun laatste attractie van de dag worden.

De rest van ons heeft geen behoefte aan deze attractie. Ik heb hem een keer gedaan en voelde me erna helemaal niet lekker. En het moet toch wel leuk blijven.

We hebben enorm geluk met het weer, want de hele middag ziet het er dreigend uit en ik zie bliksem in de verte, maar het blijft droog!

Langzaamaan lopen we richting Frankrijk, waar we vanavond zullen eten. Het was ontzettend moeilijk om reserveringen te krijgen voor het avondeten. Vrijwel alle restaurants zaten vol! Maar het eten in het Franse paviljoen is heerlijk (hoewel flink duur), dus we klagen niet.

Maar eerst willen we nog de Maelstrom in Noorwegen doen. Daar staat, dat de wachttijd een uur is, maar het meisje bij de deur zegt 40 minuten. Uiteindelijk zitten we na een half uur in de boot. Kennelijk is het moeilijk om de tijdsduur van de rijen te schatten, vandaag! Maar liever zo, dan langer dan geschat!

Het bootritje door Noorwegen is kort, maar altijd weer leuk om te zien en doen. Vooral voor Saskia, die, met haar nieuw gevonden dapperheid, opeens van dit soort dingen kan genieten.

In de winkel moet er natuurlijk geposeerd worden met de enorme trol. We hebben thuis al een redelijke trollenverzameling, maar dit keer koop ik er geen bij.


In Duitsland koopt Rick een biertje en voor mij een glas wijn. Saskia gaat in de winkel haar favoriete Haribo gummie snoepjes kopen. Ze zegt, dat ze beter smaken van hier, hoewel we ze thuis ook op verschillende plaatsen kunnen krijgen!

We luisteren naar de verschillende artiesten bij de andere paviljoens. De Japanse drummers zijn heel indrukwekkend! In Frankrijk aangekomen laten we de hostess weten, dat we er zijn.

Precies om 18 uur zitten we aan ons tafeltje in Bistro de Paris. We krijgen een heel leuke serveerder, Julien uit Aix en Provence, die meteen hoort, dat ik Frans spreek als ik "Bonsoir" zeg. Altijd leuk om weer even wat van mijn derde taal op te halen.

Het eten is ook voortreffelijk! Vooraf kies ik de slakken en kikkerbilletjes, wat de anderen doet griezelen. Maar ik lik er mijn vingers bij af!

Het hoofdgerecht van coquilles St. Jacques met vijgencompote is ook super en met Kai deel ik een bord met mini versies van hun verscheidene desserts erop. Het is een exquisiet maal en we genieten er allemaal van.

Op weg naar de uitgang doen Katja en Rick nog Mission Space en natuurlijk moet de enorme Disney winkel "MouseGear" nog bezocht worden. Helaas moeten we ons plan om de Spaceship Earth attractie in de grote bal als laatste te doen opgeven, want die is, op het moment, dat wij erin willen, down.

Maar dat mag de pret van de dag niet drukken, we hebben er alweer een magische Disney dag opzitten. Na een vlotte rit terug zonder verkeer rollen we doodmoe om half twaalf ons bed in. Morgen nog een rustig stranddagje en dan moeten we weer aan de lange rit naar huis beginnen!

Stranddagje

Na alle drukte van gisteren is vandaag een complete rustdag. Nu moet iedereen begrijpen, dat ik die niet vaak neem. Ik ben helemaal niet aan “rust” gewend en verveel me al snel. Maar aan het strand is het allemaal anders.

Al ben ik om acht uur klaarwakker, ik mijmer nog wat door tot half negen. De rest van het gezin ligt toch nog wel een tijdje te ronken. Maar mijn favoriete tijd van de dag hier is de vroege ochtend. Met een koffie en de computer op het balkon luisteren naar de branding, dat is genieten!

Rick staat rond half tien op, maar hij wil niet mee gaan lopen. Zijn voeten doen pijn van gisteren. Dan ga ik maar alleen. Het is warm, maar lekker om met mijn Teva’s door het water te lopen.

Dan kom ik langs een reiger en kan tot zo’n halve meter van hem af komen en nog staart hij ongedaan de zee af. Ik kan van heel dichtbij foto’s nemen en dan hoor ik opeens een plons naast me.


Denkend, dat het een kind is, kijk ik over mijn schouder. Maar het blijkt een enorme Osprey te zijn! Deze roofvogel is prachtig en indrukwekkend en vrij zeldzaam. Om me heen kijkend, zie ik, dat er een paar aan het vissen is. Ze komen telkens weer overvliegen en mijn fototoestel werkt overtijd!


En dan nog een aantal mede wandelaars:






Even later zie ik dolfijnen spelen, nog geen honderd meter van de kust. De zon schijnt op hun ruggen. Als meisje las ik een boek over een tiener in St. Petersburg (hier een paar mijl vandaan), die haar eigen dolfijn had om mee te zwemmen. Sindsdien is dat altijd een droom van mij geweest en ze zo dicht bij de kust te zien zwemmen is al heel wat!

Inmiddels zijn de tieners ook wakker, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Kai ligt op ons bed Xbox te spelen en Katja ligt op haar bed te SMS-en. Kai was gisteren vreselijk moe, volgens mij groeit hij op het moment zo snel, dat het zijn lichaam enorm veel energie kost.

Saskia en ik maken ons klaar voor het strand en de zee. Het water is helemaal kalm en voelt wat koeler aan, dan andere dagen. Onze “buren”, die uit Indiana komen, vertellen, dat een visser vanochtend een meter-lange tijgerhaai heeft gezien hier. Blijkt wel weer, dat deze mooie turquoise zee vol zit met leven!

In de verte zien we een dolfijn zwemmen en Rick, die er inmiddels ook bij is, zwemt die richting op. Hij gaat flink ver de zee op en mijn bezorgde aard komt meteen in actie. Er zijn hier geen lifeguards. Als Rick terugkomt vertelt hij, dat de stroom hem telkens van de kust af trok. Gelukkig is hij een sterke zwemmer, maar ik zou wel willen, dat hij niet zulke risico’s nam!

We dobberen nog wat verder en gaan dan terug naar het huis voor de lunch. Vandaag blijven we eens thuis daarvoor. Sandwiches, tomaten, komkommer en prachtig rode kersen smaken voortreffelijk! Vooal als ze buiten gegeten kunnen worden met het geluid van de branding op de achtergrond.

Een uurtje later zijn we terug op het strand. Dit keer met stoelen en de intentie om eens lekker een aantal uren te gaan lezen. Helaas gooit het weer roet in het eten. De bewolking wordt steeds dikker en in het oosten zien we een wel zeer dreigende lucht!

Het waait lekker, want dat brengt verkoeling en we blijven nog lekker op het strand. Tot ik een flinke donderslag hoor. Het wordt nu ook echt donker en Katja en ik gaan dan maar naar het zwembad, hopend, dat de bui ons toch zal missen. Saskia leeft al zowat in het zwembad, die moet niet heel veel van de zee hebben.

Bij de volgende donderslag zijn we binnen een paar minuten binnen, want die klonk alsof hij bovenop ons gebeurde! Een zeer indrukwekkend onweer volgt, de bliksemschichten schieten links en rechts en als het over de zee wegtrekt zien we ze ook heel mooi.

Intussen douchen we allemaal en kleden ons gewoon aan (zo aan het strand loop je de hele dag in je zwempak). Zodra het droog is gaan we richting Clearwater Beach naar de mini golf daar.

Captain Bligh’s Landing ziet er van de weg heel leuk uit, maar om te spelen is de Smuggler’s Cove stukken leuker. Natuurlijk heeft het net geregend, wat de banen langzaam maakt. Maar het is ook erg slecht onderhouden met gaten in het tapijt en vooral bij de gaten, waar de balletjes in moeten.

Toch is het een leuk spel en niet zo superwarm na het onweer. Kai wint en ik doe het dit keer vreselijk slecht, Saskia en ik zijn laatste.

Voor het avondeten hebben we een leuk uitziend (althans online) restaurantje uitgekozen: Frenchy’s Rockaway Grill. We moeten even wachten en krijgen dan een leuk tafeltje aan het strand. Het eten is voortreffelijk!


Rick en ik delen de Rock poppers, Jalapeno pepers met cream cheese en crab. Katja neemt de conch fritters en Kai en Saskia de mozzarella. Dan nemen we allemaal een salade. Katja en ik de seafood salad. Super lekker!

Precies op tijd voor een prachtige zonsondergang staan we weer op “ons” strand. Kennelijk hebben een aantal tieners alvast vuurwerk gekocht voor 4 juli, want om ons heen wordt flink geknald.




De zon gaat weer als een rode bal naar beneden. Deze zonsondergangen overtreffen zelfs degenen, die we in Aruba zien.

Terwijl we de dvd van het eerste seizoen van House (doet me altijd aan mijn vriendin Annemiek denken, die daar niets van moet hebben) kijken en nog veel geknal horen buiten, sluiten we ook deze perfecte dag weer af.

Busch Gardens

Vandaag hebben we besloten een pauze te nemen van zon en zand en naar Busch Gardens Africa te gaan. Dat is hier slechts 30 mijl vandaan, dus heel vroeg op hoefde ook niet, gelukkig voor de tieners (dat zal donderdag wel anders zijn, want dan willen we naar Epcot en dat is een stuk verder weg).

Het verkeer valt echter tegen, er zijn hier heel wat ouderen van dagen op de weg en dat merk je goed. Tien mijl onder de snelheidslimiet is geen ongewone snelheid hier. Wij zijn dat, komend uit het gehaaste Noord-Virginia, waar iedereen vijf tot tien mijl over de limiet rijdt, niet gewend.

Maar om half elf parkeren we eindelijk de van op de "Preferred Parking" parkeerplaats. Dat kost wel $5 meer, maar dan kun je gewoon naar de ingang lopen. Wij vinden dat altijd wel de moeite waard.

De entreeprijs is even slikken: $61,95 per persoon. Ik ben mijn AAA kaart vergeten, die had ons nog wat dollars kunnen besparen. Maar kom, we zijn hier om lol te hebben en vergeten het astronomische bedrag voor vijf mensen op de credit card maar snel.

Later blijkt ook nog, dat we een hap hadden kunnen besparen, als we online hadden besteld. Duh! Daar hebben we niet eens aan gedacht! Nou ja, les geleerd, in het vervolg zullen we eerst online kijken en de AAA kaart gaat voortaan mee!

Op het Florida Forum is er een poll begonnen of ik wel of niet op de nieuwe "bodemloze" Sheikra zou durven.

Nu moet ik toegeven, dat we deze achtbaan al van verre zagen en zoiets hoogs gaf me toch wel even vlinders in mijn buik. Maar natuurlijk gaan we ervoor. Saskia past op de spullen en Kai, Katja, Rick en ik sluiten in de rij aan.

Het lijkt heel druk in het park en heel druk in de rij, maar binnen het half uur kunnen we al plaatsnemen! Ik ben toch wat nerveus, zoals altijd met een achtbaan, die iets heeft, dat ik nog nooit heb gedaan.

Eindeloos lang lijkt het, dat we omhoog kruipen voor de eerste val. De zon schijnt vervelend in mijn ogen, dus ik doe ze dicht. Katja vraagt waarom, denkend, dat ik bang ben, maar het heeft een heel praktische reden.

Bovenaan gaan we een bocht om en ik verwacht meteen naar beneden te vallen. Maar zo gaat het niet! Net als we over de rand hangen stopt de kar! We hangen met 90 graden naar beneden te kijken, tot we worden losgelaten en dan vallen we inderdaad naar beneden met 90 graden. Ik vind het super! Wat een rush!

Na een keer over de kop te zijn gegaan is er nog een kleinere val en dan is het alweer voorbij. Natuurlijk moet ik de foto kopen als bewijs en we besluiten ter plekke hem vandaag nog een keer te doen.


De foto!

Saskia zit, na wat voor haar zelf gewinkeld te hebben, weer lief te wachten. Al denken we, dat ook zij de coasters wel leuk zou vinden (ze heeft bijvoorbeeld de Rockin' Roller Coaster in MGM gedaan met veel lol), ze weigert het te proberen.

De volgende achtbaan is Kumba. Dit zijn karretjes met bodem. Tot onze verbazing is hier helemaal geen wachttijd. Kumba is lekker lang, je gaat door tunnels, verschillende keren over de kop en het is een leuke achtbaan.

Inmiddels is het na twaalven en beginnen de magen te knorren. Dit is een enorm park, je loopt je de benen uit het lijf! Rick wil graag bij het Zagora Cafe eten (en ik vind dat ook lekker klinken). Maar dat is weer aan het begin van het park.

We besluiten de skyride te nemen. Deze gondelbaan gaat over de "Serengeti Plain", zodat we een heel aantal van de safari dieren uit de lucht kunnen zien. En hij zet ons niet ver van ons restaurant af.

Daar vinden we meteen een tafeltje in de schaduw en de rij lijkt kort. Die blijkt echter super langzaam te vorderen! Maar de wraps en verschillende vruchten (aardbeien, watermeloen en druiven) smaken prima. Het is geen haute cuisine, maar tenminste voedsel, waarbij je je aders niet voelt verharden!

Na het eten lopen we door de verblijven van de chimpansees en gorillas. Ik moet zeggen, die hebben prima onderkomens! Ze hebben veel plaats om te leven en een pracht omgeving!

Deze Busch Gardens is in feite een mix van een pretpark en een dierentuin/safaripark. Het is allemaal keurig aangelegd en aan de dierenverblijven mogen heel wat dierentuinen een voorbeeld nemen!

De volgende achtbaan, waar we langskomen is Montu. Dit wordt, denk ik, toch wel mijn favoriet. Al vind ik Sheikra super, deze achtbaan is ook heel goed aangelegd, zodat je niet de hele tijd heen en weer wordt geschud. Maar ook duurt hij veel langer en het hele traject voelt gewoon lekker.

Na afloop gaan Katja en ik meteen weer. Er is namelijk helemaal geen wachttijd! Wel moeten we weer even ons equilibrium herkrijgen. Want na Montu heb je even het gevoel van een boot af te komen, om de een of andere reden.

Vervolgens komen we in het safari gedeelte. Hier kun je een safari rit kopen (na die entree prijs?) voor maar liefst $34 per persoon! Dan mag je wel de giraffes voeren, maar dat hebben we al eerder gedaan en om nog eens bijna $200 uit te geven gaat ons te ver!

We besluiten dus het wandelpad te nemen. Zo zien we toch nog een heel aantal dieren. De nijlpaarden zijn interessant, vooral omdat er net een leerzaam praatje wordt gehouden. We leren, dat nijlpaarden de gevaarlijkste waterdieren zijn voor de mensheid. Zij zijn absoluut geen lieverdjes (maar zien er zo in het water toch best onschuldig uit, vooral de baby).

De hyena's zijn diep in slaap en daarom denk ik, dat het helemaal goed was om die safari niet te doen. Het is snikheet (35 graden of meer) buiten en alle dieren slapen! De leeuwen kijken wel even lief naar ons, maar daar blijft het dan ook bij.

Wij hebben het inmiddels ook zo warm, dat we verlangen naar een water attractie. Tot mijn verbazing stem ik toe om met de meisjes de River Rapids in te gaan. Meestal vind ik het vreselijk om kleddernat te worden (mijn haar, weet je!). En ik heb een spijkershort aan, dat eeuwen zal nemen om te drogen!

Maar het is dus super heet en de heren hebben er geen zin in. Ik werp me dan maar op om de dames gezelschap te houden. Wie weet heb ik geluk en kom ik er vrijwel droog uit, dat zie ik bij anderen ook gebeuren.

Terwijl we wachten kunnen we schattige aapjes bekijken en binnen het halve uur (alweer niet slecht voor een druk park) zitten we in onze "boot". Ik denk nog aan de goede kant te gaan zitten, want ik heb eerdere boten aandachtig bestudeerd.

Maar nog geen vijf minuten later probeert iemand zijn familie nat te spuiten met een waterkanon (kost $.25 per schot) en treft mij recht in het gezicht! Ik ben doorweekt! Nou ja, nu kan het me ook niet meer schelen, ik zoek de watervallen en kanonnen dan ook op. Het voelt eigenlijk heerlijk verkoelend!

Uiteindelijk stap ik druipend nat uit en Katja en Saskia klagen, dat zij niet nat genoeg zijn geworden (ze hebben beiden een bikini aan, ik niet). Gelukkig zijn Rick en Kai nu ook wel bereid om een waterritje te gaan doen.

We lopen naar de Log Flume en zien daar, dat er maar twee volwassenen per bootje passen (onze kinderen zijn van volwassen formaat). Ik offer mezelf op om deze uit te zitten. Ik ben al nat genoeg en Rick wil ook wat lol.

Al wachtend kijk ik mensen (een superleuke sport, kan het iedereen aanraden) en check het Alles Amerika forum op mijn mobieltje (tja, verslaving, maar ach).

Eindelijk komen de anderen weer te voorschijn en aangezien we vlak naast Sheikra zijn en er maar een kwartier wachttijd is (blijkt minder) nemen we de gelegenheid te baat. Kai is supermoe, dus wil niet, maar nadat Katja en Saskia eindelijk zeiknat zijn geworden, gaat Katja wel mee.

Terwijl we plaatsnemen zien we voor ons een flinke bliksem en daarna luide donder. Het verbaast me, dat wij nog wel naar boven mogen, want meestal worden de attracties bij de eerste donder gesloten. Het is weer genieten! Eigenlijk nog leuker, dan de eerste keer, want dit keer hebben we de laatste rij. Dat voelt toch sneller, om de een of andere reden.

Als we terug beneden zijn, zien we lege karren naar boven gaan. Inderdaad is de attractie nu gesloten vanwege het weer. Wat een geluk hadden wij, zeg!!! Want die tweede Sheikra ervaring had ik niet willen missen!

Niet lang na het verlaten van de achtbaan begint het te regenen. Ik haal gauw een paar poncho's voor $3. De tieners hebben eerder al verkondigd er onder geen beding een te willen dragen, maar ik denk (verkeerd, blijkt even later), dat Saskia er misschien wel een wil.

Rick had niet door, waarom ik opeens weg was, en hij is helemaal blij, als ik hem een poncho overhandig. Ik doe er zelf ook een aan, want het plenst flink en ik heb wel mijn mooie fototoestel mee!

Onder luid hoongelach van de kinderen (die intussen kleddernat worden) lopen we richting ons restaurant voor het avondeten. We hebben hiervoor het Crown Colony House verkozen.

We krijgen een tafel in het midden van het (lekker airconditioned en hier kunnen Rick om de rillene kinderen lachen) restaurant. Buiten zien we giraffes eten en zebra's rennen. Toch wel erg leuk!

Het eten is prima, de serveerder doet zijn best, maar is volgens ons nieuw. Hij geeft mij mijn glas wijn gratis, omdat hij Saskia's spaghetti is vergeten. Daar klagen we natuurlijk niet over. Maar de visgerechten, die we bestellen zijn werkelijk voortreffelijk bereid. Dat zou je in zo'n amusementspark niet verwachten.

De kinderen hebben het wel gezien in het park (Rick en ik zouden nog wel een paar achtbanen aankunnen, maar goed). We rijden gauw terug naar Indian Rocks Beach, onderweg enkel stoppend voor melk en water.

We zijn op tijd terug voor de zonsondergang. De anderen gaan zwemmen in de zee, maar ik neem mijn fototoestel en hopelijk een heel aantal mooie foto's.

Busch Gardens is wat mij betreft nummer twee op de lijst van best onderhouden parken in de VS. Disney is natuurlijk nummer een. Universal heeft mooie parken, maar Busch Gardens is zo goed onderhouden! In ieder geval hebben we weer een heerlijke dag gehad!

Rustige stranddag

Met al mijn goede voornemens van gisteren sta ik maar een kwartiertje eerder op. Soms “moet” ik teveel van mezelf (gelukkig heb ik dat zelf ook wel door) en het ligt nog zo lekker in dat bed. Maar om half negen zit ik met mijn koffie en de computer op het balkon.

Petra MSN-t en we kletsen gezellig. Natuurlijk weet zij precies, waar wij zijn, want haar tante woont hier slechts 3 mijl vandaan. Al is het waarschijnlijk heel duur, ze belt me toch even op mijn mobieltje om de geluiden van de Golf van Mexico te horen.

Terwijl ik met haar praat, zie ik de eerste dolfijn voorbij zwemmen. En later, als we weer op MSN zijn nog een hele groep! Het blijft een fantastisch gezicht, maar vreselijk moeilijk te fotograferen, want ze komen boven en zijn dan weer verdwenen.

Om half tien is Rick ook op, hij komt met mij ontbijt eten en dan gaan we weer vijf kilometer lopen. Dit keer de andere kant op, naar het zuiden. Het is maandag en daardoor waarschijnlijk een stuk stiller op het strand.

Opeens zie ik links van ons een omheining. Daarbij staan bordjes, dat dit het nest van een Loggerhead schildpad is. Het doet ons aan Aruba denken, daar zijn de nesten van schildpadden ook overal omheind. Het lijkt me fantastisch een keer mee te maken, hoe de kleine schildpadjes de zee vinden! Maar dat gebeurt meestal midden in de nacht, dus de kans is miniem.

De rest van de weg vallen me onze mede-wandelaars op en dan doel ik op het gevederde soort (het menselijk soort is saai, dik, dun, noordelijk, zuidelijk etc., zo af en toe een Brits accent). Opvallend is, dat de vogels absoluut niet bang zijn van hun mede-tweepotigen!

Statige reigers wachten op hun prooi en laten mij rustig fotograferen. Een witte vogel met gele poten stevent voor ons uit, tot we hem inhalen. Er zijn meeuwen met zwarte koppen, “gewone” meeuwen en meeuwen met een prachtige oranje snavel.

De pelikanen trekken zich ook helemaal niets aan van ons en dan zijn er nog een aantal kleinere vogeltjes. Die vliegen boven het water, zien een vis, doen een kamikaze duik en voila!

Saai is de wandeling dus absoluut niet. Ook hier weer is de natuur, ondanks de vette roze tweepotigen, die hun zonnebrandcreme ontladen in het turquoise water van de Golf, prachtig (ok, wij dragen bij aan die roze tweepoten (minus het vet dan wel), ik kan het niet ontkennen).

Bij terugkomst zijn Kai en Saskia op en Rick zorgt ervoor, dat Katja ook gauw op is. We besluiten lunch te gaan eten bij Sonic (voor Katja dus min of meer brunch). Deze drive thru (of drive in, liever) is niet in ons gebied aanwezig.

We bestellen en dan komt een jongen op rolschaatsen de bestelling brengen. Ik moet zeggen, dat het eten erg lekker is en het menu gevarieerd. Weer eens wat anders, dan McDonald’s!

Op de terugweg stoppen we bij Walgreens om meer zonnebrandcreme te halen. Die gaat in deze zon zo op! En dan kijken we bij Wine and Spirits of ze er de witte chocolade Baileys hebben, die Petra en ik vorig jaar hier zagen. Maar, helaas voor Rick, ze hebben enkel de gewone, mint chocolade en caramel smaken. Misschien sloeg die witte chocolade niet aan, of zo.

Het plan is om verder de hele middag op het strand door te brengen. Saskia en ik gaan snorkelen en opeens zien we allemaal mensen op het strand onze richting op wijzen. We kijken om ons heen (ik denk, dat ze misschien een dolfijn zagen), maar zien niets.

Even later gaat Saskia kijken, waar de rest van het gezin blijft, en dan vertelt iemand op het strand haar, dat er een manatee (zeekoe) vlakbij ons zwom. Ze wilden, dat wij hem zagen, maar helaas hadden wij niets door. Saskia is er de hele middag teleurgesteld door, want de manatee is haar favoriete zeedier.

Kennelijk zwemmen ze op het moment vlak langs de kust, want in het zwembad vertellen een paar meisjes, dat ze in Clearwater met vier manatees hebben gezwommen!

Met Katja zwem ik twee keer op en neer naar de boei, dus vier honderd meter. Vanochtend was het water helemaal stil, maar nu staat er een flinke wind en zijn er heel wat golven. Het zwemmen in de zee is toch heel anders, dan in een zwembad.

Daar zwem ik zo een kilometer, maar 400 meter voelt zo al als een hele inspanning! Knap van Katja, dat ze dat ook zo volhoudt. Kai vond het een paar dagen geleden eigenlijk te ver om te zwemmen.

Na alle inspanning pak ik een stoel uit de verzameling van ons gastgezin. Naast het huisje is een opslagruimte vol met strandspeelgoed. We hebben al vaker een huisje gehuurd, maar deze slaat echt alles! Het is leuk ingericht en er is van alles voor ons gebruik!

De stoel plaats ik in de branding en lees er heerlijk voor meer dan een uur. Intussen graven Kai en Rick een diepe kuil, waar Saskia in gaat liggen. Maar Saskia wil niet begraven worden.

Daarvoor werpt Rick zich dus op. Binnen de kortste keren ligt hij onder het zand. Katja doet hem een gekke zonnebril op, de andere twee gieten water over zijn hoofd! Er worden allerlei foto’s gemaakt met Katja’s fototoestelletje. De kinderen genieten en het schiet door mijn hoofd, wat een leuke vader Rick toch is!

Tegen zessen gaan we terug naar het huisje om ons klaar te maken voor het avondeten. We hebben een reservering om kwart voor zeven bij Brewmaster’s. Dit restaurant ligt aan het (binnen)water, waar alle jachtboten doorheen komen.

We krijgen een tafeltje aan het water met een ontzettend lieve serveerster, zonder irritant te zijn. Aan het einde van de maaltijd vertel ik haar, dat het eten erg lekker was, maar haar service maakte het fantastisch. Ze zegt, dat dat haar dag goed maakt. Soms zijn er mensen, die echt alles doen om het anderen naar de zin te maken en zij is daar een van!

We genieten van onze maaltijd. Katja en ik delen een tonijn shashimi, super lekker! Kai neemt kip cordon bleu “ballen” en die smaken super (ik proef er een van). Als hoofdgerecht heb ik een kleine filet mignon “blue” (betekent vrijwel rauw) met gestoomde groentes. Super lekker!

Op tijd voor de zonsondergang zijn we weer terug. Tot onze verbazing barbecuen onze buren in onze oprit! Rick en Katja gaan nog even wat aloe halen, voor de verbrande lichaamsdelen, dus we hebben die plek nog niet nodig. Ik zeg niets, maar als Rick en Katja terugkomen is de grill verplaatst.

De zonsondergang lijkt niet veel soeps als we aankomen, maar uiteindelijk komt de zon als een felrode bal onder de wolken vandaan voor een spectaculaire ondergang. Vreemd genoeg lukt het me niet om die fel oranje, bijna rode kleur op de foto vast te leggen!

De meisjes en ik eindigen de dag met de film “Memoirs of a Geisha” (Katja heeft net het boek uit). Het blijft een mooie film. En zo eindigt een rustige dag aan het strand.

Overigens ben ik Verizon heel dankbaar voor de wireless kaart (ook al betalen we ervoor). Het internet in het huisje is kabel, maar te ingewikkeld en de wireless connectie is heel onbetrouwbaar!

Helaas ontbreekt de tijd met deze langzame internet connectie om ook foto's op te laden, ik heb er heel wat van onze gevederde mede"wandelaars", maar de connectie neemt uren en ik ben moe! Later, dus!